A razón pola cal rescatei os meniños ten orixe no meu lar, na miña infancia. Fun educada na crenza de que unha persoa necesitada debe ser axudada co corazón, sen importar a sua relixión ou nacionalidade. - Irena Sendler
Cando a Alemaña Nazi invadiu o país en 1939, Irena era enfermeira no Departamento de ben estar social de Varsovia, que organizaba os espazos de comedor comunitarios da cidade. Ali traballou incansabelmente para aliviar o sufrimento de millares de persoas, tanto xudias como católicas. Grazas a ela, eses locais non só proporcionabam comida para orfos, anciáns e pobres, pois tamén entregábanlles roupa, medicamentos e diñeiro.
En 1942, os nazis crearon un gueto en Varsovia, e Irena, horrorizada polas condicións en que ali se sobrevivia, uniuse ao Consello para a Axuda aos Xudeus, Zegota. Ela mesma contou:
Conseguín, para min e a miña compañeira Irena Schultz, identificacións do gabinete sanitario, entre cuxas tarefas estaba a loita contra as doenzas contaxiosas. Mais tarde tiven éxito ao conseguir pases para outras colaboradoras. Como os alemáns invasores tiñan medo de que ocorrese unha epidemia de tifo, permitian que os polacos controlasen o recinto.
Cando Irena camiñaba polas ruas do gueto, levaba un brazalete coa estrela de David, como sinal de solidariedade e para non chamar a atención sobre si propia. Púxose rapidamente en contacto coas familias e propúxolles levar os seus fillos para fora do gueto, mais non lles podia dar garantias de éxito. Eran momentos extremamente difíciles, cando debia convencer os pais para que lle entregasem os seus fillos e eles preguntaban:
"Podes prometerme que o meu fillo vivirá?". Dixo Irena, "Que podia prometer, cando nin sequera sabia se conseguirían saír do gueto?" A única certeza era a de que os nenos morrerían se permanecesem alí. Muitas mais e avós eran reticentes na entrega dos meniños, algo absolutamente comprensíbel, mais que viría a se tornar fatal para elas. Algunhas veces, cando Irena ou as suas compañeiras volvían a visitar as familias para tentar face-las mudar de opinión, verificaban que todos xa foran levados para os campos da morte.
Ao longo de un ano e medio, até a evacuación do gueto no verán de 1942, conseguiu rescatar mais de 2.500 meniños por varias vías: comezou a recollelos em ambulancias como vítimas de tifo, mais usaba calquera idea que servise para os esconder: sacos, cestos de lixo, caixas de ferramentas, cargamentos de mercadorias, sacas de patacas, caixóns... nas suas mans calquera elemento transformábase nunha vía de fuga.
Irena vivía os tempos da guerra pensando nos tempos de paz e por iso non fica satisfeita só por manter con vida as meniñas e os meniños. Quería que un día puidesen recuperar os seus verdadeiros nomes, a sua identidade, as suas historias persoais e as súas familias. Concebiu entón un arquivo no cal rexistraba os nomes e datos dos pícaros e as suas novas identidades.
Os nazis souberon desas actividades e o 20 de Outubro de 1943 Irena Sendler foi presa pola Gestapo e levada para a infame prisión de Pawiak onde foi brutalmente torturada. Nun colchón de palla encontrou unha pequena estampa de Xesus Misericordioso coa inscrición: “Xesus, en Vós confio”, e conservouna consigo até 1979, cando a ofereceu ao Papa Xoán Paulo II.
Sem comentários:
Enviar um comentário